Ederra eta Piztia ipuin ospetsua da, de Villeneuve andereak irudikatua eta Leprince de Beaumont andereak 18. mendean berreskuratua. 1946an Jean Cocteau zinemagile eta poetak film klasiko bihurtu zuen. Thierry Malandainek, bere aldetik, 19. mendeko Txaikovski musikagile errusiarraren 5. eta 6. sinfoniak hartu zituen istorio honi musika emateko.
Thierry Malandainen ustez, munstroaren eta neska gaztearen arteko konfrontazioak koreografo batek bere lana sortzeko egin behar duen gorputzaren eta arimaren arteko borroka irudikatzen du. Jatorrizko istorioari hiru pertsonaia gehitzen dizkio: beltzez jantziriko gizon bat (artista), jantzi baten goikoa duen neska dantzari bat (haren arima) eta jantzi baten behekoa jantziriko mutil dantzari bat (haren gorputza).
Liburu baten orrialdeak bezala zabaldu eta ixten diren errezel eszenikoei esker, hirukote honek istorioko pasarte oro sorrarazten du gure begi aurrean. Aurrenik, merkatari aberats baten hiru alabek eta bi semeek parte hartzen duten trajez jantziriko dantzaldi bat.
Geroago, horien bizimodu bakartia da, porrotak hiritik urrun erretiratzera behartzen dituenean. Orduan, aitak Ederrari, bere seme-alabarik gazte eta jakintsuenari, promes egin zion arrosa bat eramango ziola bidaian joateko prestatzen ari zenean, eta bere ondasunak berreskuratzen saiatuko zela. Baso arriskutsu batetik itzuli eta film baten irudiak gogorarazten dituen giro arraroa duen gaztelu batera iritsiko da.
Arrosa bat biltzen ari den unean, lilia tutu zuriz jantziriko neska dantzari batek antzezturik, aurpegia belo beltz batez estalirik duen gizon gazte bat sortzen da, Piztia, eta lorearen truke merkatariaren alabetako bat eskatzen du. Piztiak bere itsustasuneko gaitza du, sortzaileak bere barneko oinazeak pairatzen dituen bezala, baina botere magikoa gordetzen du sei elementuri esker: maitasuna, arrosa, giltza, zaldia, ispilua eta eskularrua. Ederrak maite dezan nahi du, eta soineko zoragarriak eskaintzen dizkio. Neskak emeki bere higuina gainditzen du eta dantzak bere sentimenduen bilakaera erakusten du biren urrats sail hunkigarriaz.
Baina banantze bat gertatuko da, aita gaixoa bisitatzeko unekoa, azkenik bere maitasuna parteka dezan, Piztiaren etsipenak hunkiturik. Azken dantza bat egin ondoren, artistak, bere buruarekin bakean, bere pertsonaiak urre koloreko belo batez estali eta bere sormena errezelaren atzetik gorde dezake.
